حق دینداری در جامعه تا کجاست؟

گروه دین و آیین خبرگزاری علم و فناوری آنا، طه اسداللهی پژوهشگر مطالعات اجتماعی: دین اسلام پیرامون زندگی مطابق با شریعت اسلام شرایطی تعیین کرده است. برای تأمین محیط مناسب برای این سبک زندگی مقرراتی تعیین شده است. برای مثال در ماه رمضان که ایام روزه‌داری است اگر کسی به صورت آشکار روزه‌خواری کند، مورد مجازات قرار خواهد گرفت. نیز در ایام حج، در شهر مکه مقررات امنیتی خاصی برای ادای این فریضه الهی مشخص شده تا حجاج به خوبی بتوانند اعمال خویش را به جای آورند.

جایی که برخی احکام شرع مهم‌تر از حقوق‌های دینی دیگر می‌شود

علاوه بر مواردی که ذکر شد گاهی امکان دارد بهره‌مندی از حق دینداری با بعضی از حقوق دیگر فرد مزاحمت داشته باشد. به عنوان مثال در زندگی اجتماعی مسلمانان، مرد و زن باید از نظر جنسیتی احکامی را در رفتار خود، پوشش، نگاه و تعاملات دیگر رعایت کنند. زنان و مردان نمی‌توانند با نگاه خود یا رفتار خود حریم دیگری را نقض کنند.

حال ممکن است برخی از احکام و حقوق با این حق در تزاحم قرار گیرد. اما اینجا قاعده «اهم و مهم» مطرح می‌شود و آن امر و مسأله‌ای که مهم‌تر باشد باید رعایت شود. به عنوان مثال قطعاً راحتی کمتر در این رعایت‌ها خواهد بود، ولی حقوق دینی دیگران در فضای جامعه، با این مراعات و تحمل سختی حفظ می‌شود. از سوی دیگر با رعایت این حریم‌ها افراد از جنبه انسانی در جامعه حضور پیدا خواهند کرد و حق ایشان برای تقدم ارزش‌های ایشان بر قوه جنسی رعایت خواهد شد.

تربیت متخصص بانوی پزشکی احترام به کل جامعه است

مطلب مهم دیگر وظیفه دولت است. دولت باید بتواند محیط جامعه را به شکلی اداره کند که مردم تا جای ممکن بتوانند از حقوق خود برخوردار باشند. در اینجا مثلاً زنان برای اینکه بتوانند از حداکثر حقوق خود بهره‌مند شوند، به فضای مناسب اجتماعی همراه با حفظ شأن و احترام نیاز دارند. زنان برای بهره‌مندی از حقوق بهداشتی و سلامت خود در کنار حقوق دینی، به متخصص بانو و محیط زنانه نیازمند هستند تا بتوانند با حفظ عقاید خود از خدمات بهداشت و سلامت متناسب بهره‌مند شوند.

از سوی دیگر نیز رعایت اصول دینی و حفظ چارچوب‌های شرعی نباید مانع از حق دسترسی زنان به خدمات و عرصه تربیت بدنی و ورزش شود. در حوزه ورزش با پذیرش حق زنان به عنوان ورزشکار (در سطح حرفه‌ای یا آماتور) و تماشاگر باید بستر و فضای مناسبی فراهم کرد تا زنان بتوانند از این حق خود به خوبی بهره برند.

خصوصاً اینکه زنان به خاطر حفظ امنیت و امکان ایجاد مزاحمت نمی‌توانند از بسیاری از خدماتی که به صورت معمول و رایگان در فضای جامعه وجود دارد، استفاده کنند. از سوی دیگر، چون زنان مادران این سرزمین هستند، وضعیت سلامت تن و روح ایشان بسیار مهم است و در صورت کسالت ایشان و عدم برخورداری از فواید ورزش صدمات جبران‌ناپذیری به جامعه خواهد رسید.

پس مطابق آنچه ذکر شد اگر دولت اسلامی طبق وظیفه خود باید به الزامات دینی توجه کافی مبذول دارد؛ از سوی دیگر باید در سیاستگذاری‌های خود به گونه‌ای عمل کند که امکانات لازم برای ایفای حقوق حداکثری افراد علی‌الخصوص زنان (به دلیل قوانین بیشتر پیرامون پوشش) فراهم شود. نهاد حاکمیت باید به این مسأله دقت کند که افراد نباید برای حفظ حقوق دینی خود ناچار شوند از دیگر حقوق انسانی خود چشم بپوشند. این امر فرد و جامعه را از حالت عادی خارج و دچار چالش‌های کوتاه یا بلند مدت خواهد کرد.